Sinds de aanvang van mijn schrijfavontuur in 2010 is er een zich steeds uitbreidende groep lezers c.q ‘volgers’ontstaan die zo’n paar keer per jaar een bericht krijgt over mijn belevingen als mens en als schrijfster. En een update aangaande publieke activiteiten. Hieronder heb ik de meest recente daarvan opgenomen. Als je wilt ‘toetreden’ tot mijn digitale boekgroep vermeld dan even je e-mailadres via het Contactformulier.
Levens(reis)verhaal, nr 22
Op vr 7 jun. 2024 13:27 schreef Bep Schilder:
Lieve boekgroepers,
Deze ‘gepensioneerde’ schrijfster is helaas toch in het beruchte zwarte gat beland. De ‘trekkracht’ werd te sterk, mede door fysieke malaise. Het lukte mijn altijd onder de oppervlakte sluimerende angst daardoor de overhand te krijgen. Sowieso kunnen veel auti’s slecht tegen een gebrek aan kader, richtlijn, deadline, stip op de horizon. Ik voel(de) me verloren, als op een vlot doelloos over zeeën drijvend. Hopend op een passerend schip, in de vorm van een taak, een programma, een uitdaging.
En dan ga ik aan alles twijfelen. Bijvoorbeeld of er überhaupt wel iemand zit te wachten op die lezing, waar ik nu al jaren, met tussenpozen, geïnspireerd aan werk. Ook de naderende vakantietijd is een weerkerend schrikbeeld voor mij. Geen wekelijkse Eredivisie met achtergrondverhalen in de maandagkrant, de scholen dicht, te fel zonlicht, extraverte straatbevolking. Zucht. Ik verlang naar eilandrust, en naar de winter…
Maar… vandaag doorboorde een straaltje licht de duisternis van het zwarte gat. Ik ontdekte tot mijn schrik dat de link op mijn website, via welke men boeken kan bestellen, niet meer werkte. Daarom snel naar die van de uitgever getogen. En wat trof ik daar tot mijn verbazing? Heuse reviews over mijn derde boek! En van zo’n hoog waarderingsgehalte, met gedetailleerde beschrijvingen, dat er zich voor het eerst in dagen een glimlach om mijn lippen plooide.
Heeeel erg bedankt, lieve lezers! Nu voel ik me weer een beetje ‘iemand’ ipv niemand. Omdat mijn noeste schrijfvlijt blijkbaar vruchten heeft afgeworpen. Door dit besef kan ik met een goed gevoel op 27 juni dat hele experiment af gaan ronden. Daar waar het 14 jaar geleden is ‘begonnen’: in de Kroeg van Klaas. De cirkel rond…
Dat brengt me bij het tweede onderwerp: vermoedelijk gaat mijn levensscheepje over een paar maand weer van koers veranderen, en wel richting Zwolle. Er is recentelijk veel gebeurd wat tot deze wending heeft geleid. Ik merkte dat ik het erg moeilijk vind om zo ver van vooral mijn dochter in Zwolle, zus in Arnhem en broer Jim in Nijmegen te wonen. Maar ook van mijn Kamper dierbaren. Ik heb mijn dochter ooit beloofd dat ik naar Zwolle zou verkassen wanneer ik ‘krakkemikkig’ werd. Dat is nu het geval. Tja, ik voel me geen 71, maar mijn lijf is dat blijkbaar wel.
Het lijkt me bovendien heerlijk om nog vaker met haar aan ons knusse, prikkelarme tafeltje in het Zwolse Dublin House Guinness te kunnen drinken. Maar het is wel een grote stap, waar ik de afgelopen tijd mijn hoofd maar over bleef breken. Ook zou ik de nabijheid van Groningse dierbaren gaan missen. Maar dat wordt verzacht door de gedachte dat ik dan af en toe weer in het Martini Hotel kan gaan logeren.
Uiteindelijk heb ik, met hulp van ‘Boven’, helderheid verkregen. In Zwolle zou zowel passende woonruimte als een nieuwe (ziels)liefde ‘op me wachten’. Dat laatste zou wel heel bijzonder zijn, want sinds mijn Ierse affaire in 2001 is het op dat vlak stil gebleven. De autist in mij durfde zich niet meer te ‘binden’.
Nu is mijn vraag aan Zwolse ‘boekgroepers’ om oren en ogen open te houden mbt fijne, rustige, zelfstandige woonruimte. Subsidiabele huur tot 800 euro. Wie weet, ga ik me dan toch nog een keertje settelen…
Hieronder de link naar de mij zo verblijdende reviews.
Hartegroetjes,
Bep.
P.S. En natuurlijk heel graag meer mooie reviews! Dat bezorgt mij kracht en moed. En dat brengt deze oude schrijfster weer in beweging…
| Bep Schilder | Verzonden: 16 mei 2024 |
Lieve ‘boekgroepers’,
Het blijft een raar gevoel: geen boek-in-wording meer op mijn pc. Wel mag ik me verheugen in positieve reacties van lezers; deel 3 blijkt een heuse pageturner! Dat doet me extra goed, omdat ik me al die jaren tijdens het schrijven enorm heb ingespannen mijn persoonlijke verhaal zodanig vorm te geven dat het voor meerdere soorten mensen mooi, boeiend en zelfs spannend zou kunnen zijn. Dat dit blijkt te zijn gelukt is echt heel erg fijn.
Inmiddels heb ik me op een nieuwe vorm van expressie gestort: voordragen tijdens het, net opgerichte,Dichterscafé alhier (zie bijlagen). Helaas voel ik daar wel heimwee naar het Literair Café in mijn Kamper Kroegje. En op donderdag 27 juni ga ik in mijn vertrouwde Kroeg van Klaas het laatste boek presenteren met een extract van een lezing (zie bijlagen). De uitgebreidere versie ben ik aan het perfectioneren om daarmee ‘de boer op te gaan’. Dat voelt echt als een drive, van binnenuit. En verder heb ik een ander hartsverlangen het universum ingestuurd: vertaling en verfilming van mijn trilogie.
Dus genoeg te doen! Mijn nieuwe home is fijn, maar ook lawaaierig sinds het warmer is geworden. Veel motorrijders, die er niet van houden om in een drukke winkelstraat te moeten wachten. Dus als ze dan weer lekker op mogen trekken, lijkt het alsof er een heleboel melkbussen tegelijkertijd ontploffen. 
Nou ja, er komt wel weer iets anders… 
Hartegroetjes,
Bep.
Aanhangsel
Lieve ‘boekgroepers’,
Dit is een aanhangsel bij mijn vorige bericht. Toen ik dat wilde gaan versturen, voelde ik me erg onzeker. Ik dacht dingen als: wie zit er nou op zo’n drama van mij te wachten (dat er uiteindelijk voor zorgde dat ik weeeeer eens ga verkassen)? Maar ja, dit thema is natuurlijk wel cruciaal onderdeel van mijn ‘levens(reis)verhaal’!
Tot mijn verbazing kreeg ik daarna een reactie van een ‘boekgroeper’ (journalist) die me helemaal stil deed vallen. Hij had daarin het wezenlijke van mijn ‘schrijfproces’ zo mooi weergegeven dat die a.h.w. begin en eind van de trilogie met elkaar verbond. In 2014 was hij vanuit Zutphen naar Kampen gekomen om mij over het net uitgekomen deel 1 van de trilogie te gaan interviewen.Toen er vervolgens ook nog een fotograaf uit Rotterdam verscheen om mij in een grote auto rond te gaan rijden (koud, bibber, stormwind, weilanden) en her en der plaatjes van me te schieten, begon ik me voor het eerst een heuse schrijfster te voelen…
Ook moest ik denken aan een eerder boekgroepbericht uit 2017, waarin ik het drama van een anonieme dreigbrief op de deurmat van mijn prachtige grachtenwoning beschreef (dat me weer naar het hoge noorden deed verkassen). Tot mijn vreugde is dit lezersbestand door de jaren heen behoorlijk uitgedijd. Voor degenen die dat bericht van toen niet hebben meegekregen kopieer ik het hieronder.
En verder kan ik vertellen dat het gevreesde zwarte gat na de verschijning van deel 3 al lijkt te worden opgevuld. Ik kreeg namelijk het eervolle verzoek om mee te gaan schrijven aan het boek ‘Lifehacks voor vrouwen met ASS’. Het eerder verschenen ‘Lifehacks voor meiden met ASS’ heeft inmiddels al haar 4de druk mogen beleven! Ook kreeg ik via Linkedin op de valreep van het oude jaar nog een verrassend compliment (zie bijlagen). Ik ga proberen te geloven in wat ik maar steeds aan moois naar me toe blijf krijgen. Die eeuwige, moedeloos stemmende onzekerheid…
Hartegroetjes,Bep.
P.S. De aanstaande verhuizing zal plaatsvinden op zondag 6 maart. Met zijn spontaan gegeven toestemming hier de reactie van ‘mijn journalist’:
Beste Bep,
Het is alweer lang geleden dat ik je mocht interviewen voor Balans Magazine. Heel fijn dat wat destijds een ‘deel 1’ heette te zijn inderdaad de belofte heeft waargemaakt en dat je verder bent gaan schrijven. Je beschrijft het reflexieve, heel intense en vaak weg-van-de-wereld-zijnde van het schrijfproces prachtig beeldend in je nieuwste levens(reis)verhaal. Hoewel ik zelden autobiografisch of zelfs uit eigen noodzaak schrijf (het blijven toch meestal klussen voor opdrachtgevers), is die staat-van-zijn heel herkenbaar.
Hoe je schrijvend ook je eigen ervaring en geschiedenis onderzoekt, bracht me even terug bij Max van Manen, een Nederlands-Canadese pedagoog die het beschrijven van anekdotes uit de eigen praktijk als het voornaamste onderzoeksmateriaal voor iedere leraar ziet. Een van zijn boeken heet ‘Writing in the dark’, een titel waarin het tastenderwijs onderzoeken en ontdekken (het schrijfproces als het onderzoek zelf) mooi tot uitdrukking komt.
Ik kijk nog altijd terug op een mooie ontmoeting, destijds in Kampen, wat leidde tot het allereerste interviewartikel dat ik voor Balans maakte. Heel veel succes met alle beweging – verhuizend, schrijvend, ontdekkend – de komende tijd. Ik kijk uit naar je volgende bericht.
Hartelijke groet, Geert.
In het artikel verbond Geert op een bijzondere manier het syndroom van Asperger met mijn liefde voor de Paljas. Dat was een ware eye-opener voor mij… Zie: http://bepschilder.nl/wp-content/uploads/2015/02/Balans-magazine-februari-20151.pdf
En hier het bericht uit 2017:
Date: di 25 jul. 2017 om 14:28
Subject: Levens(reis)brief, nr. 9
Lieve ‘boekgroepers’,
Toen ik zuchtend aan mijn ‘Innerlijke gids’ vroeg waarom mij dit moet ‘overkomen’, verscheen er als glashelder antwoord: opdat je ook hier weer zult willen vertrekken. Daarom ben ik maar eens te rade gegaan bij een ‘wijze vrouw’ alsmede kundige helderziende en zij heeft me via haar spirituele gidsen gelukkig nieuw perspectief kunnen aanreiken. Omdat ik vanuit mijn eeuwige onzekerheid niet meer geloofde dat wie dan ook zat te wachten op mijn ‘levensverhaal’ werd me met klem duidelijk gemaakt dat het beschrijven van mijn persoonlijke worsteling veel mensen zal inspireren en bemoedigen.
Dat kon ik maar moeilijk geloven tot ik dacht aan een fragment uit mijn karmische horoscoop (zie bijlage.) En dan vooral de laatste alinea. Ook besefte ik dat als iemand een paar jaar geleden had voorspeld dat mijn eerste boek momenteel te leen zou zijn bij vijf Openbare Bibliotheekvestigingen ik hem of haar voor gek zou hebben verklaard!
Op gegeven moment tijdens de ‘sessie’ keek deze – ook heldervoelende – vrouw me vol compassie aan terwijl ze haar handen op mijn onderarmen legde en iets stamelde als: ‘Oh, jij hebt het het al vanaf je vroege jeugd zo moeilijk gehad dat je hier (op aarde) eigenlijk niet echt wilt leven.’ En opnieuw benadrukte ze dat mijn levensverhaal veel zou kunnen betekenen voor andere mensen. Ook ‘zag’ ze me in zaaltjes zitten met mensen die n.a.v. mijn boek vragen aan me stelden.
En van de ‘geest Elia’ kreeg ik ooit via een medium in Zoetermeer te horen:
“… die (levens)weg is doel in zich en zal u steeds de kern tonen: dat er zin is in iedere handeling hoe verbijsterend ook, want het hele systeem van leven is een organisch proces gericht op licht. Er kan geen duister zo groot zijn of het licht kan het verwerken… Dit is uw essentie, uw taak, uw hartswerk, uw zielswens, om dit op aarde te brengen. En dacht u niet dat u in de huidige tijdsgeest niet hard, heel hard nodig was?”
Toen ik me later afvroeg of wat de ‘wijze vrouw’ had beschreven niet een beetje overdreven was kwamen er beelden in me naar boven vanuit mijn kindertijd waarin ik in mijn eentje huilend op mijn kamer of in een bos zat/lag omdat ik me zo vreselijk ‘anders’, eenzaam en onbegrepen voelde. En de keren dat ik me afvroeg of ik niet van een andere planeet o.i.d. kwam en op een goede dag weer ‘naar huis’ zou mogen…
Alles overziend denk ik nu dat ik ooit op zielsniveau heb ‘afgesproken’ om in dit leven zoveel mogelijk mensen te ‘ontmoeten’ en vele verschillende adressen te bewonen. Uiteindelijk weerspiegelen het bestand van mijn boekgroep én mijn c.v. die ‘myriaden mensen’ uit het karmische verhaal: familie, vrienden, ex-buren c.q. -verhuurders, -kroeggenoten, -collegae e.v.a.
Heel fijn dat jullie mijn levensreis willen blijven volgen!
Uit mijn karmische horoscoop (‘hij’ moet in dit geval natuurlijk ‘zij’ zijn):
Van: Bep Schilder
Verzonden: woensdag 17 januari 2024 23:09
Onderwerp: Levens(reis)verhaal, nr. 20
Lieve ‘boekgroepers’,
Nog maar nauwelijks bekomen van de turbulentie rondom mijn boekverschijning, blijkt de tijd toch alweer rijp mijn boeltje te pakken om (terug) te verhuizen naar het hoge noorden. De hoofdreden is dit keer wel heel apart: Deventer is gewoon te leuk voor mij.
In het begin genoot ik enorm van de overdaad aan cultuur, literatuur, (live) muziek en inspirerende lezingen. Maar op gegeven moment begon ik moe te worden van hoe fantastisch, tof, grensverleggend, cultureel, enz. enz. Deventer (volgens o.a. de huis-aan-huisbladen) wel niet is. Sommige (koppen van) artikelen zijn pure poëzie (zie bijlage). Ik begon een soort heimwee naar de soberheid en de onderkoelde humor van de noorderlingen te ervaren. Ik verlangde naar de columns van Herman Sandman in het DvhN. En naar de rust in de, verhoudingsgewijs ‘saaie’, Groninger Gezinsbode.
En bovenal miste ik mijn vaste tafeltje in het Martini hotel, waar ik al zo’n 20 jaar met grote regelmaat geniet van koffie, krant, Berenburg en wat lekkers.
Dat is echt een soort tweede huis(kamer) voor me geworden. Vanwege de anonimiteit (vrnl. hotelgasten), de schoonheid van art deco (gedempt licht!), de grote vloerkleden (geluiddempend) en toch ook een soort cafésfeer (bar, biljart, vleugel, leestafel). En dan vooral na een middag geconcentreerd schrijven (half trance) geen gesprek hoeven voeren, maar wel genieten van de warmte van een vriendelijke ober en zachte achtergrondmuziek. Het was goed om er nu zo ver vandaan te wonen dat ik dit wel moest gaan beseffen.
Welnu, ook dit keer bleek ‘de kosmos’ me welgezind en ben ik onlangs verblijd met prachtige woonruimte, op een steenworp afstand van het Noorderplantsoen, de Nieuwe Kerk en mijn geliefde Eko Plaza. Er komt waarschijnlijk binnenkort nog wel een boekpresentatie in Deventer, en later een in Groningen. In maart verschijnt Lifehacks voor vrouwen met autisme – deel 2, waarvoor ik twee hoofdstukken heb geschreven (deel 1 was binnen no time uitverkocht).
Details volgen.
Hartegroetjes,
Bep.
P.S.Vanaf 18 februari is mijn adres:
Nieuwe Ebbingestraat 96-6
9712 NP Groningen.
Levens(reis)verhaal, nr. 19
| Bep Schilder | do 9 maart 2023 |  | |
| aan boekgroep |
Lieve boekgroepers,
Onlangs vertelde een dierbare vriend me, toen ik hem blijmoedig door mijn nieuwe Groninger home leidde, dat er weddenschappen lopen met betrekking tot mijn ‘woontermijn’. Waarop ik overtuigd reageerde met: ‘Nou, ik denk dat ik hier echt wat langer blijf. ‘k Heb voor het eerst in jaaaaaren bijna al mijn dozen uitgepakt!’ Hij grijnsde. En dat mogen jullie ook doen, evenals met de ogen rollen, schouderophalen, denken dat ik nu echt van lotje ben getikt … want:
nadat mijn dierbare dochter, woonachtig in Zwolle, onlangs een (kleine) operatie moest ondergaan, raakte ik weer overmand door het vreselijke gevoel veel te ver van haar af te wonen. En kreeg ik nachtmerries over haar niet kunnen bereiken. Daarnaast bespeurde ik bij mezelf een soort smartelijk verlangen naar Deventer, Zutphen e.o. Naar zowel de na-, cul- als architectuur. Jarenlang vergeefs gepoogd om via Woonkeus Stedendriehoek een stek in Deventer te bemachtigen. En die wens uiteindelijk losgelaten met de gedachte dat ik er mogelijk eenzaam zou kunnen zijn…
Onlangs heb ik me echter, mede door het schrijfwerk aan het boek Lifehacks voor vrouwen met autisme, gerealiseerd dat ik altijd erg geniet van ‘stadswarmte’. Misschien door mijn autisme hecht ik me sterk aan steden, bijna als een soort personen. En vind ik het heerlijk om na een schrijfsessie in mijn ‘cocon’ zalig verdwaasd en anoniem door een stad als Deventer of Zutphen rond te dwalen. En neer te strijken in een van mijn vertrouwde koffie/B.B/krant-tenten. Of met het pontje de rivier over te varen en neer te strijken in de serre van het Deventer IJsselhotel.
Ooit zei ik tegen mijn zus, terwijl we naar de Vlielandse haven wandelden en ik, na haar en anderen te hebben uitgezwaaid, ‘alleen achter zou blijven’, dat ik het gelukkigst ben wanneer ik wakker word op een eiland waar niemand is die ik (goed) ken. Omdat ik dan vrij ben van de angst een voor mij belangrijk mens door ‘miscommunicatie’ o.i.d. te kunnen verliezen. Daarom zijn stamcafés, hotellounges e.d. voor mij zulke belangrijke plekken. Moeilijk uit te leggen hoe verpletterend die angst soms kan zijn…
Welnu, de kosmos had mijn roep natuurlijk alweer gehoord. Want ineens gebeurde er iets merkwaardigs: ik kreeg twee mails pal achter elkaar; 1 uit Deventer en 1 uit Kampen. Over dezelfde locatie. Bizarre synchroniciteit!
(Ik had me in 2016 ingeschreven bij een soort licht spiritueel getint wooncomplex in Deventer, op aanraden van een vrouw die ik ontmoette in mijn al vele jaren vaste koffie/B.B. + krant café aldaar. Zij dacht dat ik er ‘helemaal zou passen’.)
Mail 1:
Op vr 2 dec. 2022 om 10:23 schreef Complex – Thomas Wildey:
Beste heer, mevrouw,
U staat geregistreerd op de wachtlijst voor een woning in complex Thomas Wildey te Deventer. Door middel van deze e-mail willen wij onze wachtlijstgegevens controleren.
Graag willen wij van u weten of u uw inschrijving wil behouden, maar ook of wij de juiste gegevens in ons systeem hebben staan.
Status inschrijving:
Graag ontvangen wij van u een e-mail terug met een antwoord op onderstaande opties:
O Ik wil mijn inschrijving behouden
O Ik wil mijn inschrijving behouden, maar op korte termijn geen woning aanbieding ontvangen*
O Ik wil mijn inschrijving laten vervallen.
* Dit betekent, dat als wij een woning op korte termijn beschikbaar hebben, wij u geen woningaanbieding doen als u de kandidaat bent voor de woning. U staat dan als het ware de slapende wachtlijst.
Op het moment dat uw situatie verandert, neemt u zelf contact op met de bewonersconsulent en zet zij u om naar actief. U behoudt wel uw inschrijfduur op de wachtlijst. Zodra u er weer aan toe bent zal de bewonersconsulent u weer benaderen voor een woning.
Met vriendelijke groet,
Monica Horst
Bewonersconsulent.
Na lang wegen en wikken besloot ik voor de tweede optie te kiezen. Vervolgens klikte ik terug naar de Inbox. Bleek er tot mijn stomme verbazing echt nét een mail (uit Kampen) te zijn binnengekomen. Van vriend Rinus, met wie ik indertijd onze spirituele stichting Koraal heb opgezet:
| Zingeving Hier en Nu – training in Levenskunst “De Veritas Odd Fellow-loge in Deventer heeft onder de titel ‘Dan maak je maar zin…’ een lezingencyclus georganiseerd, bestaande uit een negental voordrachten. In het kader van deze cyclus houdt coach en bewustzijnstrainer Evert van de Ven op zondagmiddag 8 januari een lezing in de Deventer Veritas Odd Fellow Loge over de vraag naar de zin van het leven. De lezingen worden gehouden in het Thomas Wildey Huis van de Veritas Loge aan de Jac. P. Thijsseweg nr. 100, 7414 AE in Deventer.” Ik zat bijna met open mond naar het scherm te staren. Dit kón toch niet?! En toen werd ik op 9 januari ineens gebeld door die woonconsulente. Met de aanbieding van precies het appartement dat mij indertijd het meest geschikt had geleken. Dat was heel apart omdat ik immers de optie had aangeven: O Ik wil mijn inschrijving behouden, maar op korte termijn geen woningaanbieding ontvangen. Maar daar trekt ‘de kosmos’ zich natuurlijk niks van aan… Nou, ik ben er gaan kijken en het zag er allemaal heel goed uit. Beter dan ik had durven dromen. Op de bovenste etage, helemaal aan het einde van de gang en met zicht op enkel groen, groen, groen… Onlangs klimaatbewust gerenoveerd en met een elektrisch zonnescherm. Het was er te stil voor de huidige huurder met dementie die daar met vrouw en schoonzus woonde. Te STIL!!! Bovendien laten ze alle raam- en vloerbedekking – mooi laminaat – voor me achter. Kosteloos. Toen ik verdwaasd weer buiten stond, zocht ik naar een passende omschrijving. Het eerste dat bij me opkwam was het woord OASE. Er is daar een leuke club, die café middagen en avonden organiseert. Extra fijn omdat ik in Groningen vanwege mijn angst van de sokken te worden gereden (paar keer bijna gebeurd) ‘s avonds de deur niet meer uitga. Dus ook niet naar mijn geliefde Kroeg van Klaas. Dan maar beter weer een paar keer per jaar in het Martini Hotel logeren vanwaar ik er veilig naartoe kan wandelen.En mocht de nieuwe woonstek toch tegen blijken te vallen (nabije autoweg plus spoor, ver van de binnenstad, te ‘sociaal’), dan kan ik altijd nog verhuizen naar iets centralers, want ik blijk bij die Woonkeus Stedendriehoek inmiddels al zeven jaar te staan ingeschreven. En in mijn geval is dat heel erg lang ;-). Dit alles overpeinzende herinnerde ik me onlangs dat ik, ook in 2016, via een mediamieke vrouw, in een ‘brief’ aan wijlen mijn zus Aleid heb gevraagd over (o.a.) verhuizen naar Deventer – je schijnt in het hiernamaals wat meer overzicht te hebben ten aanzien van mogelijke toekomstige gebeurtenissen. Het antwoord was: “Deventer is wel de goede plek, maar nu is niet het goede moment. Te zijner tijd kan Deventer je een nieuw leven schenken, met nieuwe vrienden, nieuwe contacten, en wie weet een nieuwe liefde.” We zullen zien. In elk geval is mijn korte tijd in het hoge noorden zeer kwaliteitsvol geweest. Inspirerende ontmoetingen, nieuwe lezers van mijn boeken en grondige heling van ‘oud zeer’. Mijn nieuwe adres (vanaf 4 maart):Jac. P. Thijsseweg 4167414 AM Deventer S.v.p nooit zomaar aanwippen, maar eerst mailen. Als ik in mijn schrijfcocon zit ben ik helemaal van de wereld. Verbonden met een andere ‘werkelijkheid’ of zoiets    Hartegroetjes, Bep. P.S. Ben eindelijk weer bezig met het corrigeren van de laatste autobiografie-hoofdstukken. Hoop heel erg deel 3 nog voor de zomervakantie te kunnen presenteren… Hier wat meer details over mijn nieuwe stek: Thomas Wildey | Woonzorg Nederland – betaalbare woningen voor senioren |